Estetyka

Wydaje mi się, że samo pojęcie kiczu to opinia jednostki na temat jakiegoś aktu sztuki u artysty. Opinia ta jest indywidualna dla każdego odbiorcy, u każdego bowiem pojęcie sztuki zasadza się na innych fundamentach. Jeden wychowany na muzyce klasycznej, z długą tradycją w rodzinie i do tego z dziadkiem kompozytorem, który szkolił go od dziecka, gdy usłyszy muzykę, powiedzmy, House, to prawdopodobnie oceni ją jako kicz. Ktoś natomiast kto w domu słuchał za młodu disco polo, radia wa-ma i eski, nie powie oczywiście, że Mozart czy Bach to kicz bo panuje szeroka opinia o tym, że taką muzykę trzeba szanować (szkoła też nam to wmawia). Kicz to kolejna etykietka. Niepotrzebne szufladkowanie świata i pozbawianie go tej różnorodności na rzecz ściśle określonej "palety" jego zawartości.
Poza tym jeśli bardzo dokładnie przeanalizowalibyśmy co można zaliczyć do kiczu a co już kiczem nie jest, to jestem pewien, że granica byłaby na prawdę wąska, gdybyśmy ustalali tę granicę wspólnie, a nie jednostkowo. Każdy zapewne wedle własnego uznania ocenia sztukę na przyjemny(dobry, ładny, piękny itd.) i kiczowaty. Jednak ustalenie ogólnej zasady jest skrajnie niemożliwe.

Swięte słowa - kicz to sprawa indywidualna. Ale jednak można o nim coś ogólnego powiedzieć, np.: kicz ma zabarwienie pejoratywne.
Wyszperałem takie określenie: kicz to zachowanie masowe w sztuce i jej odbiorze. Wynika z tego, że powielanie dzieła zmniejsza jego wartość i przybliża je do kiczu. Dzieje się tak, bo rośnie prawdopodobieństwo zaistnienia dzieła w niewłaściwym kontekście.
Wlaściwie to powtórzenie dwóch cech, które już przywołał teofrast.
Można podsumować tak: to plebs i motłoch jest odpowiedzialny za kicz albo tak: głupota jest zródłem kiczu. Kicz to namacalna głupota.

I jeszcze o słonecznikach. Van Gogh serię obrazów ze słonecznikami namalował między latem a zimą w Arles (Francja). Seria ta była pomyślana jako element wystroju "żółtego domu" i dlatego wyróżniają się dekoracyjnością. Z takiej publikacji to wiem: [link widoczny dla zalogowanych]
, ze strony 54.

szewah napisał:

Kicz to namacalna głupota.

Świetne stwierdzenie.
Sam wpadłem na podobne wnioski i trochę przeraża mnie to, że popularyzacja konkretnego aktu sztuki stanowi o zbliżaniu się go do kiczu. Znaczyłoby to bowiem, że znacząca większość społeczeństw to głupcy i skoro dzieło podoba się owej większości, tzn. że to kicz?!
Z tego można wywnioskować, że aby stworzyć coś co kiczem nie będzie, należy po prostu przyjrzeć się z wnikliwą uwagą temu, co wzbudza zachwyt w masach i stworzyć coś odmiennego, oczywiście oryginalnego i mamy receptę na sukces. Czy to nie spłyca sztuki? To wszystko to idea i należy to rozpatrywać metafizycznie. Nie ma reguły i takie jest moje zdanie.

Receptę na sukces mamy, ale czy jest to równoznaczne z receptą na dzieło sztuki? Sukces = dzieło sztuki? Ale jak określić sukces? Kto i na podstawie jakich kryteriów mógłby to określić? Tak mi to smutno zaczyna wyglądać, że przed kiczem zwiać się nie da. O wszystkim można powiedzieć: kicz. Być może odpowiedzialna za to jest właśnie kultura masowa